Informacje o papierowych kubkach można znaleźć już w imperialistycznych Chinach, gdzie około II w. p. n. e, został wynaleziony papier. Kubki papierowe były tam znane jako chin pei i stosowane do podawania herbaty. Ozdabiane zaprojektowanymi wzorami były wykonywane w różnych rozmiarach i kolorach. Piśmienne dowody istnienia papierowych kubków pojawiają się w opisach stanu majątkowego rodziny Yu pochodzącej z miasta Hangzhou.

Współczesny kubek papierowy został udoskonalony w XX w. Z początkiem XX w. powszechnie używano szklanych kubków z baryłkami z wodą w pociągach i szkołach. Ta popularność wynikała z dbałości o zdrowie publiczne. Dowodzi tego analiza przeprowadzona przez Alvina Davidsona, profesora biologii w Uniwersytecie Lafayette, opublikowana pod sugestywnym tytułem „Śmierć w szkolnych kubkach” w czasopiśmie Świat Techniczny w sierpniu 1908 r., która oparta była na badaniach wykonanych w szkołach publicznych w Easton w Pensylwanii. Artykuł był przedrukowany i rozpowszechniony przez Państwową Radę Zdrowia stanu Massachusetts w listopadzie 1909r.

Opierając się na powyższym i jako że wyroby z papieru (szczególnie po 1908r., kiedy wynaleziono kubek Dixie) stały się tańsze i łatwo dostępne, wprowadzono lokalne zakazy w stosunku do powszechnie używanej szklanki wielokrotnego użytku. Jednym z  pierwszych kolejowych przewoźników, który zaoferował swoim klientom papierowe kubki w 1909r. był Lackawanna Railroad. Do 1917r. z wagonów kolejowych zniknęły szklanki, bo zostały zastąpione papierowymi kubkami. Te zaczęły królować nawet w instytucjach sądowych, gdzie szklanki zostały wycofane na dobre.

Z przyczyn zdrowotnych kubki papierowe znajdują zastosowanie w szpitalach. W 1942r. Państwowy Uniwersytet w Massachusetts w jednym z badań udowodnił, że koszt wykorzystania szklanek wielokrotnego użycia, ponownie używanych po dezynfekcji, był 1,6 razy większy od kosztu zastosowania jednorazowych papierowych kubków. Zarówno takie badania jak ograniczenie ryzyka infekcji były bezpośrednią przyczyną stosowania kubków papierowych w szpitalach. 

Kubki Dixie

Kubki Dixie zmieniły bieg historii. Wystarczy przyjrzeć się kubkom żeglarskim. Dixie jest nazwą markową papierowych kubków, które po raz pierwszy zostały udoskonalone w USA w 1907r. przez Lawrence’a Luellen’a, bostońskiego prawnika z Massachusetts. Był on uznany za osobę walczącą z rozpowszechnianiem drobnoustrojów wśród osób używających tych samych szklanek w miejscach publicznych. Luellen udoskonalił automat do zimnej wody z jednorazowymi kubkami. Jego współpracownikiem był inny bostończyk Hugh Moore, zaangażowany w kampanię reklamową, pokazującą społeczeństwu i rynkowi zalety automatu. Szczególnym adresatem reklamy byli przewoźnicy kolejowi. Badania profesora Davidsona miały kluczowe znaczenie w wycofaniu szklanek i otwarciu się na papierowe kubki. Niedługo potem zimna woda za jednego centa z automatu w pociągu była na porządku dziennym.

Kubek Dixie był początkowo nazywany Zdrowym Kubkiem, ale po 1919r. był nazywany jak lalki Alfreda Schindler’a z Fabryki Lalek w Nowym Jorku. Sukces doprowadził firmę, funkcjonująca pod różnymi nazwami, do uzyskania ostatecznie nazwy Dixie Cup Corporationi przeniesienia do fabryki w Wilson w Pensylwanii. Z lotu ptaka fabryka miała kształt potężnego zbiornika wodnego w kształcie kubka.

W 1957r. Dixie połączyło się z American Can Company wspomaganym w 1982r. przez The James River Corporation. Aktywa James River są obecnie częścią Georgia- Pacific, uzupełniającego Koch Industries, drugiej prywatnej pod względem wielkości firmy w Stanach Zjednoczonych. W 1983r. produkcja została przeniesiona do nowoczesnej fabryki w Forks, Pensylwania. Fabryka- matka z Wilson opustoszała. Jej zamknięcie skłoniło Conrail do porzucenia The Easton & Northern z branży kolejowej, której Dixie Cups było ostatnim największym klientem.

W 1969r. Saul Bass, projektant grafiki znany z tytułów filmowych, wykreował logotyp Dixie .